Konie sokólskie - charakterystyka rasy

To regionalny typ koni zimnokrwistych. Na jego ukształtowanie miały bardzo duży wpływ warunki środowiskowe północno-wschodniej Polski, charakteryzujące się ostrym klimatem i słabszą jakością gleb w stosunku do innych regionów kraju. Materiał wyjściowy do wytworzenia koni w tym typie stanowiły prymitywne konie włościańskie, zwane mierzynami. Mimo niedużych rozmiarów, odznaczały się dużą siłą i wytrzymałością na trudne warunki środowiska. W połowie XIX wieku wraz z wzrostem gospodarczym zaczęto poszukiwać koni o większej masie, przystosowanych do prac w rolnictwie oraz w rozwijających się miastach. Ze względu na to zaczęto importować konie z Europy zachodniej. Ten typ zyskał większe uznanie na terenach północnowschodniej Polski, w tym na Podlasiu. Ogiery ardeńskie i norfolk-bretońskie kojarzono z lokalnymi klaczami w wyniku czego powstał typ konia o większej masie. Konsekwentna i planowa praca hodowlana oraz racjonalne żywienie i pielęgnacja pozwoliły uzyskać swoistą populację koni zimnokrwistych, charakteryzującą się specyficznymi cechami. Wielopokoleniowe zamiłowanie hodowców w rejonie Podlasia pozwoliło na wytworzenie koni będących kulturowym dziedzictwem tego regionu Polski. Współczesne konie sokólskie reprezentują typ, który charakteryzuje się znaczną suchością tkanek, łagodnym temperamentem, wytrzymałością i przydatnością do wykonywania różnych prac zaprzęgowych lub nawet wierzchowych. Chroniona populacja powinna charakteryzować się ściśle określonym wzorcem konia zimnokrwistego o wszechstronnej użytkowości (zaprzęgowej i roboczej). Koń w typie sokólskim odznacza się prawidłową, harmonijną budową, średnim kalibrem i bardziej suchą niż u innych koni zimnokrwistych konstytucją. Jest to koń typu pospieszno-roboczego przeznaczony do pracy w zaprzęgu , o wydajnym ruchu w stępie i kłusie. W tym typie należy zachować i utrwalić: wczesność dojrzewania, szybki wzrost i rozwój, niewybredność i dobre wykorzystanie paszy, długowieczność, płodność, zdrowie i przystosowanie do środowiska.

Teren występowania typu to Podlasie, wschodnia część Mazowsza i północna Lubelszczyzna.

Wymiary wymagane:

• Klacze w wieku 3 lat: wysokość w kłębie 150-162 cm, obwód klatki piersiowej powyżej 200 cm, obwód nadpęcia 23-26 cm,
• Ogiery w wieku min. 27 miesięcy: wysokość w kłębie 155-165 cm, obwód klatki piersiowej powyżej 200 cm, obwód nadpęcia 25-28 cm.

Liczebność

Liczba ogierów i klaczy sokólskich uczestniczących w programach w latach 2008 - 2024

Liczba klaczy sokólskich w poszczególnych województwach (2024)

Zmiany podstawowych wymiarów klaczy sokólskich w latach 2008-2024