Karpie polskie gołyskie

Karpie gołyskie zostały wytworzone w latach 1954-56 w wyniku prac mających na celu odtworzenie karpia galicyjskiego po stratach spowodowanych II Wojną Światową. Karp galicyjski powstał w drugiej połowie XIX wieku na terenie południowo-zachodniej Polski. W roku 1880 tarlaki tej odmiany reprezentowane na Wystawie Rolniczej w Berlinie otrzymały złoty medal. Od tego momentu karp galicyjski był eksportowany do większości krajów europejskich a nawet do Ameryki Północnej.

W obrębie karpi gołyskich wyróżniamy trzy linie – nr 3 ochabska, nr 2 łandecka i nr 6 gołyska.

Polska linia hodowlana 2

Linia selekcyjna 2, zwana landecką, została założona w 1954 roku. Założycielami linii była ikrzyca pochodząca z gospodarstwa Gołysz, o ułuszczeniu lustrzenia ramowowego nietypowego oraz mleczak z gospodarstwa stawowego koło Lubawy na Pojezierzu Mazurskim o ułuszczeniu lustrzenia lampasowego nietypowego. Linia ta jest wynikiem długotrwałego chowu wsobnego i selekcji wszystkich pokoleń pod kątem tempa wzrostu i ustalenia ułuszczenia ramowego. W wieku 3 lat karpie tej linii charakteryzują się wygrzbieceniem rzędu 2,4-2,6 a współczynnik kondycji Fultona wynosi 3,80-4,40.
Tarlaki linii nr 2, w porównaniu do innych linii polskich nr 3 i 6, rzadko dostarczane są gospodarstwom stawowym. Badania nad ich przydatnością do krzyżowania towarowego jeszcze trwają.

Polska linia hodowlana nr 3 ochabska.
Nazwa linii pochodzi od gospodarstwa należącego do Zakładu Doświadczalnego Gospodarki Stawowej PAN Gołysz, w którym ją wyhodowano. Została założona w 1954 roku, przez skojarzenie ikrzycy o ułuszczeniu lustrzenia lampasowego nietypowego, pochodzącej z gospodarstwa Gołysz z mleczakiem o podobnym ułuszczeniu sprowadzonym z gospodarstwa stawowego z okolic Lubawy na Pojezierzu Mazurskim. Tarlaki mazurskie zostały sprowadzone przez prof. Karola Starmacha. Linia została otrzymana w wyniku długofalowego doświadczenia hodowlanego prowadzonego przez prof. J.M. Włodka, polegającego na selekcjonowaniu wyłącznie na tempo wzrostu osobników należących do populacji chowanej w środowisku jednego stawu. Uwzględniano także zdrowotność osobników, jednakże linia w całości odznaczała się wyrównaną i dobrą zdrowotnością. Nie stosowano innych kryteriów selekcji, np. ułuszczenia, wygrzbiecenia lub ubarwienia. Ciało karpi tej linii stało się bardziej wrzecionowate. Od 7 pokolenia obserwuje się obniżoną przeżywalność. Za trzyletni okres chowu wynosi ona średnio 5%. Obecnie Zakład Ichtiobiologii i Gospodarki Rybackiej PAN w Gołyszu posiada tarlaki 6 i 7 pokolenia. W wieku 3 lat karpie tej linii charakteryzują się wygrzbieceniem rzędu 2,6-2,8 a współczynnik kondycji Fultona, będący miernikiem umięśnienia, wynosi 3,25-3,30. Przytoczone współczynniki mają znaczenie orientacyjne, ponieważ odnoszą się do konkretnych warunków chowu.

Na pierwszy rzut oka karpie tej linii, szczególnie tarlaki, wyglądają nieatrakcyjnie i są niechętnie kupowane przez gospodarstwa. Zalety tej linii ujawniają się gdy jest używana jako komponent ojcowski przy tworzeniu krzyżówek towarowych. Szczególnie dobre wyniki uzyskuje się krzyżując ją z samicami linii węgierskich. Uzyskane w ten sposób krzyżówki charakteryzują się silnym efektem heterozji pod względem tempa wzrostu i przeżywalności.

Polska linia hodowlana nr 6 gołyska

Nazwa linii pochodzi od gospodarstwa, w którym zapoczątkowano jej hodowlę. Powstała w 1956 roku w wyniku skojarzenia ikrzycy gołyskiej o ułuszczeniu lustrzenia lampasowego nietypowego z mleczakiem o ułuszczeniu lustrzenia lampasowego, pochodzącym z przedwojennego szczepu osieckiego. Szczep osiecki przed II wojną światową był uznawany za najlepszy szczep karpia polskiego. Selekcja ukierunkowana była na otrzymanie linii o ułuszczeniu lustrzenia ramowego, o dobrym tempie wzrostu i zdrowotności. W wieku 3 lat karpie tej linii charakteryzują się wygrzbieceniem rzędu 2,5-2,6 a współczynnik kondycji Fultona wynosi 3,25-3,35.

Przytoczone współczynniki mają znaczenie orientacyjne, ponieważ odnoszą się do konkretnych warunków chowu.
Linia nr 6 nadaje się w pierwszym rzędzie do krzyżowań towarowych z innymi liniami lub miejscowymi tarlakami w celu otrzymania populacji słabo ułuszczonego karpia w typie lustrzenia ramowego. Z dotychczas przeprowadzonych doświadczeń wynika, że najlepsze rezultaty uzyskuje się krzyżując ją z linią francuską F i linią węgierską W (wyhodowaną w Polsce).